اگر شلمچه را با غروبش مي شناسند دوكوهه را شـــب هايش مي شناسند. دلــت مي خواهد درتاريكــي شب، لا به لاي اين ساختمان ها پيچ و تاب بخوري، بروي، بيايي، و در اين رفتن و آمدن ها، بعضي حقايق دستگيرت شود. ياد كلام زيباي سيد مرتضا آويني افتادم، كه چه زيبا گفت:

« دوكوهه مغموم و دلتنگ ياران عاشورايي خويش است »