یک لحظه تامل ! وافسوس !
آیا تاکنون به این فکر کردیم که در مقابل زمان مسئولیم ؟
در 1440 دقیقه شبانه روز چند دقیقه به ولی نعمتمان اختصاص می دهیم ؟ مگر نه این است که انسانیم ودر معرض لغزش ؟ فرمایش حضرت است که می فرماید :
((وادعوا لی بالفرج )) واین را بدانیم تا این وجود مبارک را نشناسیم اگرامروزنیز ظهوررخ دهد ما نمی توانیم ازوجود مبارکشان بهره مند شویم!
امروز باید دل را صاف کنیم همان دلی که خود سیاه کردیم مگر ما همان انسان نیستیم که قالوا بلی به حضرت حق گفتیم ؟ ما را چه شده که از این همه آیت پند نمی گیریم ؟
چرا از دوری خود از آقایمان فغان سر نمی دهیم ؟
چرا نمی توانیم یکبار هم که شده به خاطر آقا نه برای حاجاتمان نه برای خودمان بگوییم
(( این معز الاولیا ء ومذل الاعداء)) شاید به این دلیل که خود جز اعدا هستیم .
سیدبن طاووس (رحمه الله علیه ) به پسر خود در کتاب کشف المحجه این چنین می گوید :
پسرم ! در خلق خدا غیر از مهدی روحی له الفداه دل به هر که ببندی ضرر کرده ای، آنهم چه ضرری که زیانش جبران ناپذیر است .
پسرم اهل حال باش ونه فقط اهل قیل وقال .در شبانه روزت که 1440 دقیقه است لااقل 40 دقیقه ی آن را به مولای خود اختصاص بده .
کس به این درگه نیامد بازگردد ناامید
گر گدا کاهل بود تقصر صاحب خانه چیست ؟
غیبته منا
